Alweer bijna het einde

Maandag begonnen we de dag om 8u weer aan het ontbijt. Na het eten rond een uur of half 10 kwam er een bus. We gingen met de bus naar Ledenika. Dat zijn allerlei grotten. We gingen met zijn allen in een grote bus, wat een feest. De jongste kinderen vielen al snel in slaap. Na een rit van ruim 1,5 uur kwamen we dan eindelijk aan bij de grotten. Eenmaal aangekomen, werden we eerst naar een zaal gebracht. Die zaal leek op een bioscoop, en allemaal moesten we op een stoel gaan zitten en kregen we een 3D bril op. Toen begon de film te lopen, de film ging over dat we in een achtbaan zitten. De stoelen waar we op zaten gingen helemaal mee bewegen zodat het leek of we ook echt in die achtbaan zaten. Na 15 minuten ongeveer gingen we weer naar buiten om ook dan daadwerkelijk de grotten in te gaan. Het was echt super mooi in de grotten, in de grotten was ook een hele lichtshow. Soms moesten we ook wel echt kruipen omdat het zo laag was. Die mevrouw vertelde dat hier ook altijd concerten werden gegeven. Toen gingen de Bulgaren hun Bulgaarse volkslied zingen. En wij als Nederlanders gingen daarna het Wilhelmus zingen. Echt super grappig. Nadat we 1 uur in de grotten waren geweest, gingen we daar buiten picknicken. Er was brood meegenomen, en we gingen lekker eten. Helaas was het weer niet heel lekker, maar het was gelukkig droog. Na het eten, zijn we weer terug naar het tehuis gegaan. Iedereen was het zat nadat we naar Ledenika zijn geweest. Evy en Aline waren niet mee naar Ledenika, en zij hebben dan de hutspot gemaakt voor de Hollandse avond. Veel kinderen vonden het echt niet lekker, maar ook sommige vonden het wel lekker. Na het eten gingen we Hollandse spelletjes doen. We hadden dropjes en stroopwafels meegenomen. De dropjes lagen er nog, maar de stroopwafels vonden ze lekker. In de avond gaat hier altijd het muziek aan, en gaan we dansen. Dinsdag was het hier een speciale dag. De national woman club was hier om te barbequen. Zij zijn een zeer belangrijke sponsor voor dit kindertehuis. We gingen buiten barbequen, maar binnen moest echt alles schoongemaakt worden. Onze kamers moesten schoon, zelfs buiten werd alles netjes schoongemaakt. Zelfs de pers was er om de bazin van het tehuis te intervieuwen en foto's te maken. Het is heel bijzonder dat deze mensen naar dit tehuis komen. Het was echt heel grappig om te zien dat iedereen inneens super hard aan het schoonmaken was. Om een uur of 1 kwamen dan de vrouwen van deze club. Na een warm welkom en een toespraak van onze organisatie en van de women club, gingen we lekker eten. Het was echt super gezellig. Ik vond het leuk om met die mensen te praten over wat ze precies betekenen. Ook onze dansleraren waren er, om ons nog de laatste dansles te geven. Samen hebben we gezellig gedanst, en zelfs sommige mensen van de club gingen meedansen. Ook hadden wij nog een dansje met de kinderen voorbereid. Dat vonden ze echt super leuk, en veel foto's en filmpjes werden er gemaakt. Rond een uur of 3 gingen ze weer tevreden weg. Wij kregen de complimenten dat we het ook zo gezellig hebben gemaakt, wat ons zelf een goed gevoel gaf. Afgelopen zondag heb ik de kleertjes opgehaald die we dus woensdag naar een tehuis met baby's in Pleven hebben gebracht. Woendag werden we om 9u opgehaald door Rients en zijn vrouw. Naar Pleven was het ongeveer nog 1.5 uur rijden. Na even zoeken en vragen waren we er dan eindelijk. We kwamen in een best mooie hal, het zag er goed onderhouden uit. Tabitha Bulgaria is ook in dit tehuis actief. Dit is ook een soort ziekenhuis, waar dus ook kinderen liggen die na een operatie moeten revalideren. Even later kwam de docter die ons van alles zou laten zien. We gingen met haar mee naar een vergaderruimte waar ze ons vertelde wat we een beetje konden verwachten en wat ze ons ging laten zien. Ik kreeg best een goed gevoel over. Terwijl ze aan het vertellen was, hoorde we allemaal kinderen huilen. We mochten met haar mee naar een soort opvang waar kinderen waren van ongeveer 2 jaar. Super schattig, maar ik merkte al snel dat veel van de kinderen wel een 'special need' hebben. Een meisje met een dwerggroei. Een jongen zonder armpjes. Erg indrukwekkend. We hebben ze kleertjes gegeven, waar ze erg blij mee waren. Daarna vroeg ze of we door wouden gaan naar de kinderen met een handicap. Waarop wij 'ja' zeiden. Vooraf dat wij hierheen gingen had ik een hele andere verwachting van. We kwamen binnen, en het eerste wat ik zag was een meisje. Ze lag in een ledikantje, en ik kon aan haar zien dat ze ouder was vergeleken met haar lengte. Ze had de lengte van een kindje van 2. Maar ze was al 9 jaar. Ik schrok hier echt enorm van. Verder op de afdeling lagen er meer van deze kinderen. Kinderen die zelf helemaal niks meer kunnen, dan alleen maar op bed liggen kreunen en schreeuwen. Helemaal verkrampt, en met veel spastishe trekjes. En niet kunnen reageren, en als een zogenoemde kasplantje het leven door moeten. Achtergelaten door je ouders omdat je niet meer goed genoeg voor ze bent. Van de 8 kinderen die er lagen, heeft er 1 meisje nog ouders die voor haar zorgen. Dit zijn beelden die ik niet kan vergeten. Ik werd op dat moment wel even echt stil gezet. Ik begon echt even heel goed te beseffen dat wij het zo goed hebben terwijl wij veel aan het mopperen zijn. Ik voelde me even een egoistische akelig mens die maar aan het mopperen is als ik iets niet leuk vind of als ik iets te eten niet lekker vind. We mochten deze kinderen ook niet aanraken. De verpleging ging wel erg liefdevol met deze kinderen om. Sommige kinderen hadden bij hun geboorte een levensverwachting van 2 jaar, en ze zijn nu rond de 9 jaar. Na deze afdeling gingen we door naar de baby afdeling, hier lagen de kleinste kinderen. We gingen bij elke kamertje even naar binnen. Hier liggen ongeveer de kinderen tot en met 1. Hier lagen ook kinderen die net geopereerd waren, en dus moesten opknapen. Er was ook een meisje die net die dag dat wij kwamen gevonden of gebracht was. Ze wisten dus niks van haar, geen naam, geen geboortedatum, niks. Ze was maar aan het huilen, en niemand maar dan ook niemand mocht aan haar komen. Ik had zo'n medelijden met haar. Ik begon heel zachtjes Nederlandse kinderliedjes te zingen, waarna ze stil werd en op haar duim begon te zuigen. Dat duurde even, maar toen ik weer weg liep begon ze weer te huilen. Ook lag er een super schattig jongetje vriendelijk te lachen naar ons. De zuster vertelde ons dat dit jongetje geopereerd is aan klompvoetjes en dat hij hier aan het revalideren is. Ik vond het super mooi om te zien hoe lief de zuster voor deze kinderen waren. Dit kindje leek dan ook als enige oprecht gelukkig. Hij heeft ook nog ouders die ook echt alles voor hem doen. In weer een ander kamertje lag een pasgeboren baby hard aan het huilen. Wij mochten niet bij hem komen, hij zou erg ziek zijn. Nadat we deze afdeling hebben doorgekeken, hebben we ook aan deze afdeling nog kleertjes uit Nederland gegeven. Veel rompertjes waar ze super blij mee waren. Ook een paar leuke shirtjes en jurkjes. Heel schattig. De zuster bleef maar dankjewel zeggen. Ook kregen we nog de revalidatie ruimte, snoezel ruimte en de therapie ruimte te zien. Dit is helemaal opgeknapt door Tabitha Bulgaria. Na dit alles was het tijd om meer terug te gaan naar het weeshuis. Een bezoek aan dit tehuis had ik niet willen missen. Daarna moesten we weer terug rijden en na 1,5 uur kwamen we weer aan bij het weeshuis. Gelukkig hadden ze nog eten voor ons bewaard, want we hadden het wel zin in eten. Rond een uur of 4 ben ik ben een auto vol naar Albena gereden. Die avond hadden we daar een barbeque en gingen wij helpen met de voorbereiding. Om half 7 kwam de rest van de groep. Albena woont ongeveel op 3 kwartier rijden van het tehuis. Na een gezellige barbeque, met lekker vlees en typische Bulgaarse salade gingen we weer terug naar het tehuis om te slapen. Deze dag was voor mij ontzettend indrukwekkend en ook erg confronterend. Nu ga ik weer voeballen met de kinderen. Er zit hier een lief weeskindje van 5 naast mij die ook nog even wat tegen jullie wil zeggen. tttttttttyyyytytuyet7tytyuretytttutuuuuuuuuuuury56555555565665655565ahfnciliuniuehnvil. Het is dat jullie het even weten. :)